گوشه دنج

معمولا وقتی در شبکه های اجتماعی لاین و تلگرام و امثالهم موجی به راه می افتد، بهترین و عاقلانه ترین راه پناه بردن به یک گوشه دنج و دوری کردن از این موج است. مثال نه چندان گذشته این موج های جوزدگی، موج اسطوره سازی از مرحوم پاشایی بود و مثال کنونی هم موج پدرکشتگی با علیخانی و برنامه ماه عسل. از نظر من نه پاشایی خدابیامرز چیزی فراتر از یک خواننده بسیار محبوب نسل جوان بود و نه ماه عسل برنامه ای که " نونش را توی خون مردم بزند و بخورد" !!! در ثانی مقایسه ماه عسل با برنامه ای نظیر خندوانه هم کار بیخودی ست، چون روش و منش این دو برنامه به کل با هم متفاوت است و مانند این است که مثلا برنامه زلال احکام را با رادیوهفت مقایسه کنیم و ...
برای این دسته از موج های اجتماعی فقط دو وجه میتوان قائل شد: قله و قعر موج که همان دو وجه افراط و تفریط است و جایی که افراط و تفریط حکمرانی کنند، خبری از تعادل و انصاف نخواهد بود.
کلا جو شبکه های اجتماعی جو غریبی ست. عکسی هست که یک احتمالا عرب احتمالا داعش به ظاهر مسلمان را، که دو دختربچه را به عقد نکاح درآورده، با آنجلینا جولی و بچه های تحت سرپرستی اش مقایسه میکند و در نهایت به این شعار ختم می شود: دین و انسانیت هیچ ربطی بهم ندارند! هرچند می توان قائل به این مسئله شد که انسانیت ربطی به نوع آیین و مذهب ندارد، اما نوع بیان این مطلب در چنین عکس هایی بیشترین چیزی که به ذهن متبادر می کند این است که : دین اسلام هیچ سنخیتی با انسانیت ندارد!! یا در مورد جو شایعه پراکنی و دروغگویی این فضا مثال بازی ایران و آمریکا و عکسی که با سوز و گداز اعلام میکرد: "آمریکایی ها به احترام ما آب ننوشیدند اما ما حتی سرود ملی شان را پخش نکردیم!" مثال خوبی ست. در حالی که هر دو شب سرود ملی آمریکا پیش از سرود ملی ایران پخش شد.
فقط خواستم بگویم این کدام آدم دلسوزی ست که کار و زندگی اش را ول کرده و نشسته برای پر شدن صفحات شبکه های اجتماعی ما عکس و کلیپ آماده می کند؟! هیچ حواسمان هست؟!...
بگذریم.
+ پی نوشت : حدیثی ست از پیامبر اکرم(ص) با این مضمون که در اثبات دروغگویی فرد همین بس که سخنی را بگوید که از صحت آن اطمینان ندارد...